W filmie wracam do miejsc, które fotografowałem, nie chcę ich fotografować ponownie chcę je zobaczyć żywe, chcę odsłonić na moment ich trwanie w czasie. Fotografia jest martwa, owszem istniej jakby poza czasem, ale ożywia się tylko pod spojrzeniem, a pod czułym spojrzeniem opowiada historie. Do większości miejsc z tych fotografii dotarłem przypadkiem, wiedziony niejasnym przeczuciem, że dokumentuję coś co znika, albo coś co za moment się zmieni. Chronologia to słowo znane mi, ale nie potrafiłem zrobić z niej użytku, może wiedziałem, że rozrzucone w przestrzeni czasu zdjęcia lepiej opowiedzą o tym co widzę, dryfując. Od początku też zdjęciom towarzyszyły słowa, podążały za obrazem starając się odszyfrować. Słowa przychodziły jak sen, pozostawały ze mną nawet wówczas gdy zapominałem o obrazach.